ပင္လယ္ရွာေတြ႔သြားေသာ သံလြင္

25-04-2008

(က)

ထုိစဥ္က .... ေစာဘေအးသည္ KNLAတပ္ရင္း (၂၀) တြင္ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး မဲလထ အေကာက္ဂိတ္တြင္ ဂိတ္မွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူလ်က္ ရွိသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ `စ´ေတြ႔သည့္ အခ်ိန္၌ သူ႔အသက္သည္ ေလးဆယ္စြန္းရုံမွ် ရွိၿပီ....။ အသားျဖဴျဖဴ ေတာင့္ေတာင့္ခိုင္ခုိင္ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သထံုတြင္ ႀကီးခဲ့သည္ ျဖစ္၍ ျမန္မာစကားအား ေရေရလည္လည္ ေျပာႏုိင္သည္။

သူ႔အိမ္က သံလြင္ျမစ္အား မ်က္ႏွာမူထား၏။ အိမ္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ေစ်းဆုိင္ႏွင့္ တြဲ၍ထားျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေစ်းဆုိင္က အ၀တ္အထည္၊ ဖိနပ္၊ ထီး၊ မိုးကာ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းေပါင္၊ ကြမ္းသီး....စသည့္ ထုိင္းႏွင့္ျမန္မာ ကုန္ပစၥည္းအမ်ဳိးစံု ေရာင္းသည့္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ေငြလည္း လဲသည္။

သူႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ .... သူ႔ အိမ္ဆိုင္အား အသစ္ျပန္၍ ေဆာက္ၿပီးကာစ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႔ အခင္းမ်ားသည္ပင္ အျပည့္အစံု မခင္းရေသး။ သူ၏ အရင္အိမ္ဆိုင္ေလးသည္လည္း မဲလထ စစ္တလင္းတြင္ စစ္အုပ္စု ဗံုးဒဏ္ေအာက္၌ မီးေလာင္ခဲ့ရသည္။

ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္က က်ေနာ္တို႔အား ဗိုလ္ႀကီးဘေအးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပး၏။ မာနယ္ပေလာသို႔ သြားရန္အတြက္ ဗုိလ္ႀကီးဘေအးမွ ဆက္၍ စီစဥ္ေပးမည္ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ႀကီးဘေအးက မာနယ္ပေလာသို႔ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ေပးမည္။ မာနယ္ပေလာမွ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားလာသည္အထိ က်ေနာ္တို႔ မဲလထမွ ေစာင့္ရမည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ၾကာေကာင္းၾကာလိမ့္မည္။

က်ေနာ္တို႔ မဲလထတြင္ ေနထုိင္ေရးအတြက္ ဒု-အရာခံဗိုလ္ ေက်ာ္သန္းအား ဗိုလ္ႀကီးဘေအးမွ တာ၀န္ေပးသည္။ ဒုအရာခံဗိုလ္ ေက်ာ္သန္းသည္လည္း KNLA တပ္ရင္း (၂၀) မွပင္ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က .... ဒုအရာခံဗိုလ္ ေက်ာ္သန္းသည္ မဲေညာခီး စစ္မ်က္ႏွာ၌ တာ၀န္က်သည့္ တပ္ရင္း (၂၀)မွ တပ္ဖြဲ႔မ်ားအတြက္ ရိကၡာေထာက္ပို႔ေရး တာ၀န္အား မဲလထတြင္ ထုိင္၍ ေဆာင္ရြက္ေနသည္။

ဗိုလ္ႀကီးဘေအးႏွင့္ ဒုအရာခံဗိုလ္ ေက်ာ္သန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယခုအခါ ၌ KNU တြင္ မရွိေတာ့ ....။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ျမစ္ဆံုအေရး၌ ၿမိဳင္ႀကီးငူႏွင့္ေပါင္းၿပီး DKBA ဖြဲ႔စည္းရာတြင္ သူတုိ႔ ပါ၀င္ခဲ့ၾက၏။ ဗိုလ္ႀကီးဘေအးက DKBA အတြင္း၌ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး ေက်ာ္သန္းက DKBA တြင္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဟူ၍ ျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္ႀကီးဘေအး၏ အိမ္ေပၚမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ေနလံုးႀကီးက မယ္ေညာခီး ေတာင္တန္းမ်ား အၾကား ထုိးဆင္း၍ သြားေလၿပီ။

မဲလထ၏ ညေနခင္းသည္ ေျခာက္ေသြ႔၍ ေန၏။ ေလေပြေမႊ႔သျဖင့္ ျပာမႈန္မ်ား လိပ့္၍ လိပ့္၍ ၀ဲကေတာ့သ႑ာန္ လႊင့္ပ်ံတတ္သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္ .... ျပာမႈန္မ်ားက ျပန္႔က်ဲ၍ က်လာၾကျပန္၏။
(ခ)

ဒုအရာခံ ဗိုလ္ေက်ာ္သန္း၏ တဲက ဆန္အိပ္မ်ား၊ ငပိပံုးမ်ားႏွင့္ ျပည့္က်ပ္၍ ေနသည္။ မဲလထေစ်းတန္း၌ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ မပ်က္စီးပဲ က်န္ခဲ့သည့္ တစ္လံုးတည္းေသာ တဲျဖစ္သည္။ တဲက မဲလထေခ်ာင္းႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ဆံုရာ ၾကက္လွ်ာစြန္း၌ ေဆာက္ထား၏။ တဲေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ သံလြင္အား ျမင္ရ၏။ တဲ၏ေနာက္ဖက္ ေရကျပင္သည္ မဲလထေခ်ာင္း ကမ္းပါးႏွင့္ ထိကပ္လ်က္ ရွိသည္။ ေခ်ာင္း၏ တစ္ဖက္ကမ္းပါးက ေက်ာက္ေတာင္....။ ေက်ာက္ေတာင္က ပ်ဥ္းျပားတစ္ခ်ပ္အား ေထာင္ထားသကဲ့သို႔ မတ္မတ္.....။ ဤသဘာ၀ အကာအရံေၾကာင့္ပင္ ေက်ာ္သန္း၏ တဲသည္ ေလယာဥ္ဗံုးဒဏ္မွ လြတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္။ တဲ၏၀န္က်င္း၌ သံပရာ၊ မာလကာ၊ ပိႏၷဲ၊ သရက္၊ သေဘာၤ၊ ပင္ပ်ဳိတုိ႔ စိုက္ထား၏။ ဥယ်ာဥ္ၿခံငယ္ေလး တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။

ေခ်ာင္းငယ္အတြင္း၌ ခရုဖင္ခၽြန္မ်ားေကာက္လွ်င္ ရမည္။

ယက္သဲ့ႏွင့္ ငါးႏုတ္ေလးမ်ားအား သဲ့၍ ရႏုိင္မည္။ သို႔ေသာ္ .... က်ေနာ္တို႔ ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ဆင္း၍ မရွာစားရဲ ....။ မဲလထအား ဗံုးက်ဲစဥ္က စစ္အုပ္စု၏ ေလယာဥ္မ်ားသည္ မဲလထေခ်ာင္းအား ခြ၍ ဗံုးက်ဲခဲ့ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ ဗံုးသီးမ်ားက မေပါက္ကြဲပဲ ေခ်ာင္းအတြင္း၌ ရွိေနၾကေသး၏။ မိုးမက်ေသး၍ မွ်စ္လည္းခ်ဳိး၍ မရေသး.....။ ဤတြင္ က်ေနာ္တို႔၏ ေန႔စဥ္ဟင္းလ်ာက .... ငပိႏွင့္ သေဘာၤသီးျပဳတ္ ....။ ငပိအား အမ်ဳိးမိ်ဳး လုပ္စားၾက၏။ မီးဖုတ္၍ ေထာင္းသည္။ အရည္ႀကိဳ၍ ခ်က္သည္။ ငရုတ္သီးက မရွိ ....။ စပ္ရန္ ` ပဒဲေကာ´ မ်ားအား ေထာင္း၍ ငပိရည္တြင္ ထည့္ေဖ်ာ္ စားရသည္။ `ပဒဲေကာ´ က ငရုတ္သီးကဲ့သို႔ စပ္ျခင္းမဟုတ္ ...။ ပူ၏။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းေတာ့ ၿမိန္သည္သာ ....။

ေက်ာ္သန္းသည္ မနက္ေစာေစာ ထေလ့ရွိ၏။ သူႏုိးသည္ႏွင့္ ေရေႏြးအိုး ႀကိဳသည္။ ေရေႏြးအား ေလးေထာင့္ သံစည္ပံုးႏွင့္ ႀကိဳျခင္းျဖစ္သည္။ `ခပ္´စရာ လက္ဖက္ေျခာက္ကမရွိ။ `ေလာက္ေသ´ရြက္မ်ားအား အေျခာက္လွန္း၍ `ခပ္´သည္။ `ေလာက္ေသရြက္´ ေရေႏြးၾကမ္းက အေရာင္မွာမူ နီၫိုၫို..... လက္ဖက္ေျခာက္ အေရာင္ပင္ ....။ အနံ႔ကမူ ....စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔ နည္းနည္းရ၏။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေရစိမ္းမေသာက္ၾက ။ ေလာက္ေသရြက္ ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ ေသာက္ၾက၏။

ေဆးေပါ့လိပ္က ဗိုလ္ႀကီးဘေအး၏ ေစ်းဆုိင္တြင္ ေရာင္းေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ၀ယ္မေသာက္ႏုိင္....။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္မွန္းသိ၍ ေက်ာ္သန္းသည္ ဓါးလွီးေဆးႏွင့္ ဘန္႔ေဘြးရြက္မ်ားရွာ၍ ယူလာေပး၏။ သူကမူ ေဆးလိပ္မေသာက္ ....။ ဘန္႔ေဘြးရြက္ႏွင့္ `ပြတ္ခၽြန္း´ လိပ္ရသည္မွာ မလြယ္ ...။ လိပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ေျပေျပ၍သြား၏။

က်ေနာ္တို႔ မဲလထတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ တပါတ္ခန္႔ ရိွၿပီ။ မာနယ္ပေလာမွ ေၾကးနန္းက ျပန္မလာေသး....။ ေစာင့္ရမည္သာ ....။ ဖတ္စရာ စာအုပ္က မရွိ....။ အခ်ိန္သည္ ၾကာျမင့္လွသည္ဟု ထင္မိ၏။ ညေန ... ေနခ်ဳိလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ သံလြင္သို႔ ဆင္းၾက၏။ တန္ခူး၊ကဆုန္လမ်ားျဖစ္၍ သံလြင္ျမစ္ေရသည္ ျမစ္လယ္ ေရစီးေၾကာင္းအတြင္း၌သာ ရွိ၏။ ကမ္းပါးႏွင့္ေရစပ္သည္ ေဘာလံုးကြင္း တစ္ကြင္းစာမွ် အလွမ္းကြာ၏။ သဲေသာင္ေပၚ၌ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ဆိုင္မ်ားသည္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ....။အခ်ဳိ႕ ေက်ာက္တံုးမ်ားက လူတရပ္ ေက်ာ္သည္အထိ ျမင့္၏။ မိုးမခပင္မ်ားက ေက်ာက္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ကပ္၍ ေပါက္ေနၾကသည္။ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ဆုိင္မ်ားက ျမစ္ေရလွ်ံသည့္ အခ်ိန္၌ ေရေအာက္တြင္ ျမဳပ္ေနၾကသည္ျဖစ္၍ ေရၫွိမ်ားႏွင့္ မဲလ်က္ ရွိသည္။ အေ၀းမွၾကည့္လွ်င္ ကမ္းပါးႏွင့္ ျမစ္ေရစပ္အၾကား သဲေသာင္ျပင္သည္ ျဖဴလႊေသာ ေအာက္ခံ၌ အမဲစက္မ်ား ေဆးစက္တို႔ထားသည္ႏွယ္ ......။

ေနလံုးသည္ မဲေညာခီး ေတာင္တန္းမ်ားအၾကား ငုတ္ဆင္း၍ သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အလင္းေရာင္က သံလြင္ျမစ္ျပင္ေပၚ၀ယ္ ျဖန္႔က်က္ လႊမ္းမိုးထားဆဲ ျဖစ္၏။ သံလြင္က ေဒါသႀကီး၏။ ျမစ္ျပင္အတြင္း ထုိးထြက္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားအား အဟုန္ႏွင့္ ေျပးေဆာင့္၏။ ဖြာလြင့္သြားေသာ္လညး္ အိေျႏၵမပ်က္ ဆက္၍ စီးဆင္းသြားၿမဲ....။ ၀ဲကေတာ့ႀကီးမ်ားျဖစ္၍ လွည့္ပတ္ရင္းႏွင့္လည္း စီးဆင္း၏။ ျမစ္ေရက မၾကည္ျမ....။ ၫုိညစ္ညစ္....။

က်ေနာ္တို႔ ညေနတုိင္း ..... သဲေသာင္တြင္ ထုိင္၍ သံလြင္အားၾကည့္ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔အေရွ႔မွ ျဖတ္စီးသြားေသာ ျမစ္ေရသည္ ခဏငယ္အတြင္း `ေဘာသေရာ´သို႔ ေရာက္မည္။ ခဏငယ္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ `ကမေမာင္း´သို႔ ဆုိက္မည္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူအားေက်ာ္မည္။ ၿပီးလွ်င္ .... ေမာ္လၿမိဳင္အားလြန္၍ ပင္လယ္သို႔ ၀င္မည္။

သံလြင္က ....အဆုံး၌ ပင္လယ္အား ရွာေတြ႔သြားမည္ပင္ .....။
(ေရႊအိမ္စည္)