မေမ့ႏုိင္ေသာ ဇူလုိက္(၁၉)

19-07-2008

ငါတုိ႔အတြက္ ဘ၀ေတြစေတးသြားရင္း
အာဇာနည္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။
စနစ္ဆုိးရဲ႕ ၀ပ္က်င္းထဲက ဘယ္လုိထြက္ေျမာက္ႏုိင္မွာလဲ
ေသြးဆာေနတဲ့ မိစၦာနတ္ဆုိးေတြရဲ႕လက္ေတြ
သန္မာထြားၾကိဳင္းေနခဲ့တယ္။
ဖိႏွိပ္ခံ ဘ၀မ်ားရဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းအတြက္
လြတ္ေျမာက္မႈရဲ႕ အႏၱိမေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
က်ိန္စာသင့္ဘ၀မ်ားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္
ဆာေလာင္သံမ်ားရဲ႕ အလုိအပ္ဆုံးေမ့ေဆး
ဒီအတြက္ တုိက္ပဲြေတြ၀င္ေနၾကတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ဟာ ျပည္ပရန္ကာကြယ္လုိ႔
ငါတုိ႔ဟာ ျပည္တြင္းရန္ကုိခုခံေနဆဲ
မင့္ကုိေမ႕ေဖ်ာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့
လူယုတ္မာေတြရဲ႔ စနစ္ဆုိးကုိတြန္းလွန္ဖုိ႔
ငါတုိ႔လက္ေတြ ရဲရဲနီခဲ့ၿပီ။


ကမၻာေျမတည္သေရြ႕
မင့္ရဲ႕နာမည္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဘူး
မင္းအတြက္လူသားစစ္မွန္တဲ့လူေတြ
အသက္ေတြ ယဇ္ပူေဇာ္လုိ႔
လမ္းေတြေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္
လမ္းေတြေဖာက္ေနၾကတယ္
အာဇာနည္ေန႔
မင္းဟာငါတုိ႔ရဲ႔ေန႔ထူးေန႔ျမတ္
လူမဆန္တဲ့ မိစၦာနတ္ဆုိးေတြရဲ ႔ယုတ္မာပက္စက္မႈေအာက္
ဘ၀ေတြျပားျပားေမွာက္ေနၾကေပမဲ့
စိတ္ဓာတ္ေတြ သံမဏိလုိမာေၾကာတယ္။
ကမၻာတုန္ဟီးခဲ့တဲ့ ဥၾသဆြဲသံေတြ
တိတ္ဆိတ္လုိ႔
၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္တင္တဲ့ အလံေတာ္ဟာ
နာဂစ္နဲ႔အတူ ေက်မြဆုတ္ပ်က္ခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမဲ့
ငါတုိ႔ဒီေန႔ကုိ ဘယ္လုိမွေမ့မရဘူး
ဖာႏုိင္ငံ ဆုိတဲ့ွဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕မိန္႔ခြန္းလုိ
အခု
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းမပ်ံႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။
စစ္ေျမျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ၀တၱေျမေတြ
ေသြးစိမ္းနဲ႔ ရဲေသြးနီနွီစြန္းထင္လုိ႔
ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ စာအံသံေတြ တိတ္ဆိတ္ခဲ့ၿပီ။
အရြယ္မေရာက္ကေလးေတြ
စားပဲြထုိးလုိ႔၊စစ္ထဲဆြဲသြင္းလုိ႔၊အမႈိက္ေကာက္လုိ႔
ဆာေလာင္မႈရဲ႕အသံေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ၀ရုန္းသုန္းကားေျပးလႊား
လူေတြဟာလူနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ေတြ
သင္တုိ႔လမ္းအတုိင္း ဘ၀ကုိစေတးရင္း
ဆာေလာင္ေနတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈဆီကုိေလွ်ာက္ေနၾကရင္း
ငါတုိ႔ ဘယ္လုိမွေမံမရပါဘူး။

ရာဇာစုိး၊ရန္ကုန္။